havadan sudan [blog, writing, travel, yoga]

On
my first lazy day for such a long time, I got to know the
Pollyanna-type primary school teacher Poppy. Thanks to Mike Leign
that he shot the movie: Happy-Go-Lucky. The main character is
a thirty-year-old woman so light-hearted and carefree that you
suspect during 118 minutes that she’s continuously on drugs. Her
infinite optimism irritates people very often. She is too happy to be
real for the people who find it difficult answer her simple question:
“Are you happy in your life?”. During the movie, you see the
battle of extremes:
depressed ordinary people of London against the free spirit and
always-smiling Poppy. Her gloomy driving instructor Scott faces
his anger problems during their lessons together. It is not that hard
to understand why she triggers Scott after watching one of the
scenes. Poppy just smiles and says “Oh no, I didn’t have a
chance to say goodbye” when she realizes that her padlocked
bicycle is stolen. Nevertheless, Sally Hawkins as Poppy won the
Silver Bear for best actress
with her jingling
jewellery and clattering high-heeled boots for her performance in
Happy-Go-Lucky.

Poppy,
representing the modern working class women, manipulates my thoughts
as well as many others’. Being 30 years old, being single, still
living with your roommate and not caring of the anything happens
around you is a nice and comfortable way of living? Or do you prefer
to be one of Poppy’s sisters who dominates her husband but pregnant
with a house of own and has already planned her future? It is
everyone’s own decision to say which way is lazier or more
convenient. However, my anticipation is that we will see more of
this kind of movies which inject
artificial happiness and alternative ways of getting along with life
more often in the future.

Bu yazı, ilk defa 18/8/2008
tarihinde havadansudan.azbuz.com’da yayınlandı.

Bilinmeyeni seviyorum… Kulaklarımda çınlanıyor bu cümle, sürekli ve
tekrar tekrar… Bilinmeyeni neden sever insan diye düşünmekten
alıkoyamıyorum kendimi. Bilinmeyeni öğrenmek, öğrenmeye çalışmak bir
tutku yaratıyor bazılarımızın içinde. Öğrenmek için çırpınıp durmak bize
eşsiz bir haz veriyor. Neden kitap okuyoruz ki? Bilinmeyene bir
yolculuk, bir keşfin kapılarını açacak umuduyla. Richard Linklater’in
“Before Sunrise” ve “Before Sunset” filmlerinin bu akşam benim
bilincimde yarattığı bu yeniden içsel keşifler gibi…

Viyana’da
güneş doğar, aynı güneş aşağı yukarı aynı zamanda Berlin’de de doğar,
hatta çok az bir zaman sonra Londra’da da doğan aynı güneştir. O akşam
yaşananlardan iz kalmamıştır sokaklarda… Tüm izler beynimizin
kıvrımlarında, belki de kalbimizdedir. Kalbimizde ise ne mutlu bize, pek çoğumuzun içinden çoğu zaman ben artık aşka inanmıyorum diye haykırmak
gelirken! Neden aşka inanmıyor Celine? Neden aşka inanmıyorsun sen?
Neden aşka inanmıyorum ki ben? Belki de gerçekten aşık olduğumuzu
bugünden önce değil de ancak yarından sonra anlayabildiğimiz için. Bazen
ise hiç bir zaman anlayamadığımız için. İşte pişmanlıklar bu noktada sahneye çıkıyorlar. Bazen ise genel olarak bir memnuniyetsizlik duygusu kaplıyor
içimizi. Ama nedeni meçhul…

“Hayatı değerli yapan zamanın
kısıtlılığıdır” diyor film kahramanı. Bu sözü yahut benzerlerini pek çoğumuz artık her gün okuyoruz birbirimize gönderdiğimiz forward
epostalarda. Okumak neyi değiştiriyor? Bence bu kadar sık duymak bizi
daha da duyarsızlaştırıyor. İnsan hayatı boyunca o kadar az kere
oturup ciddi ciddi hayattaki önceliklerini sorguluyor ki, zaman veya
zamanın kısıtlılığı ise mutlu anlarımız hiç bitmesin, sıkıntılı zamanlar
hemen bitsin klişe dileklerinden öteye geçemiyor.

Filmde Celine
konuşuyor: “Eğer bir tanrı varsa, hiçbirimizin; ne senin ne de benim
içimde değil, aramızdaki bu küçücük alandadır. Eğer bu dünyada sihir diye
bir şey varsa birinin bir şeyi paylaştığını anlama girişimindedir.” Heyhat
gerisi boş mu? Vallahi boş! Gerisi, arta kalanı yalnızlık ve
yalnızlığın getirdiği saplantılar. Yalnızken insan kendisine daha çok
soru soruyor, sonra daha çok sormaya ve sorgulamaya başlıyor. Bütün
parçaları tastamam yerine oturmuş bir yapbozu tekrar tekrar yapmaya
kalkışıyor. Hatta doğru olan parçalarını kaybedebiliyor zaman zaman.

Gelecekte daha çok insanla karşılaşacağım nasıl olsa diyerek büyük
bir umarsızlığın pençesine düşebiliyor. Sonrası ise hüzün… Pişmanlıklar
ve beklentiler depresifleştiriyor kişiyi. Depresif kişi önce kendisine
sonra çevresine saldırıyor, mutsuzlaşıyor, mutsuzlaştırıyor… Halbuki,
bugünden sonra, yarından önce ise pişmanlık yok, beklenti yok, şimdi
var, samimiyet var…

Bu yazı, ilk defa 9/10/2007
tarihinde havadansudan.azbuz.com’da yayınlandı.

“Sevilirken bilmedin mi

Ben söylerken gülmedin mi

Falımızda hasret var, ayrılık var

Demedim mi

Anlamazdın, anlamazdın

Kadere de inanmazdın…”

Hayat
kime gülüyor ki acaba? Çok merak ediyorum. Issız adam filmindeki adama
gülmediği kesin. Aşka tövbe diyenlere mi gülüyor acaba? Dilerim ki hak
eden herkes mutlu olsun ve hak etmeyenlerin boynunda şemsin kılıcı.
Bazen yalnızlık vuruyor insanı. Belki, iyi de oluyor. Benim gibi
anlamayanlar da bir nebze olsun anlarmış gibi hissediyor. Diyorum ki Allahim keşke birisi veyahut birşeyler olsa da kalbimdeki boşluğu
doldursa. Ama bunu yapabilecek tek insan benim. Ne garip değil mi? Hayat
gülsün herkese, ne de olsa hepimiz geçiciyiz.

Bu yazı, ilk defa 11/2/2009
tarihinde havadansudan.azbuz.com’da yayınlandı.